[Fic KnB][Akakuro]The Satan//Part6

 

[Fic  Kuroko no Basket] The Satan

Paring : Akashi x Kuroko ( Akakuro)

Rate    :  Nc-17 , Horror , thriller 

Story   : blood_hana

 

จากฟิคสดเมื่อคืนเอามาเป็นฟิคยาวแล้วค่ะ แรงบันดาลใจจากหนังเรื่อง The last exocism มี 2 ภาคจบน่อ

แล้วจะรู้ว่า ปิศาจนี่คุกคามโคตรรรรรรรรรรร

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

 

Chapter 6

 

 

 

“แฮ่ก!!!แฮ่ก!!!”

 

ลมหายใจถี่หอบแรงขึ้นเรื่อยๆ ขาเรียวเล็กขยับวิ่ง..และวิ่ง…จนเหงื่อโทรมกาย  ขาเพรียวใต้กระโปรงชุดนอนสีขาวยาวคลุมเข่าเปียกชื้นด้วยหยาดเหงื่อ ความเหนื่อยล้าเป็นอุปสรรคต่อความเร็วที่มีในที่สุดเท้าทั้งคู่ชะลอลงเป็นก้าวเดินสองถึงสามก้าว มือเรียวบางวางทาบเสาไฟต้นสูงริมถนนสักต้น อีกมือยกขึ้นมากุมอกโก่งตัวอ้าปากตักตวงเอาอากาศเข้าปอดให้สุด

 

 

หนี..เราต้องหนี!!!

 

 

นัยน์ตาสีฟ้ากลมโตฉายแววอ่อนล้า มองเงาตัวเองทอดยาวบนถนน..ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้น สำรวจมองสถานที่ๆที่เธอยืนอยู่ ณ เวลานี้หลังจากวิ่งเตลิดออกจากสถานบำบัดจิตเยาวชนหญิง

 

 

 

ความกลัวทำให้เธอขาดสติ ที่นี่คือที่ไหนก็ไม่อาจรู้ได้

 

ตะวันเริ่มปริ่มขอบฟ้ามอบความสว่างเล็กน้อย ท้องนภาปรากฏริ้วสีโทนอ่อนไล่เฉดสีทึบเข้มทีละนิดๆ และนั่นทำให้ดวงเนตรพร่ามัวได้เห็นโบสถ์เล็กๆชั้นเดียวล้อมรั้วไม้ทาสีขาว ตราสัญลักษณ์ไม้กางเขนติดตั้งเหนือบานประตูไม้ขนาดใหญ่ นี่สิ่งเดียวที่คุโรโกะ เท็ตสึยะ ปรารถนา..และหวังพึ่งพาอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอสะอื้นข่มความสั่นกลัวเอาไว้แล้วรวบรวมกำลังอีกอึดใจก้าวเร็วๆตรงไปยังหน้าบานประตู

 

 

 

แอ๊ดดดด

 

หลังบานประตู เป็นทางเดินขนาบซ้ายขวาด้วยเก้าอี้ยาวจำนวน 7 แถว ทอดยาวไปสิ้นสุดที่ลานทำพิธีของบาทหลวง เท้าเปลือยเปล่าเขรอะดินมีแผลถลอกเล็กน้อยขยับก้าวไปในโบสถ์อย่างช้าๆ ใบหน้าจืดจางล้อมเส้นผมสีฟ้ายาวถึงสะโพกยุ่งกระเซิงเหม่อมองรูปแกะสลักด้วยหินอ่อนเป็นบุรุษผู้ถูกตรึงด้วยไม้กางเขน โดยมีรูปวาดฉากด้านหลังเป็นเทพยดาผู้ลงจากสวรรค์ด้วยปีกสีขาวบริสุทธิ์ หลับตาด้วยความโทมนัสรอรับดวงวิญญาณของบุตรแห่งพระเจ้าที่เสียสละลงมายังโลกมนุษย์เพื่อไถ่บาป

 

“พระองค์..ฮึก..ด..ได้โปรดช่วยลูกด้วย”  คุโรโกะทรุดนั่งลงกับเก้าอี้หน้าสุดของแถว ยกมือประสานไว้กับอก วิงวอนขอความเมตตาจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ตัวแทนแห่งความดีงามทั้งมวล

 

 

..พระเจ้า..

 

 

“มาหาพระองค์แต่เช้าเช่นนี้ ท่าทางลูกจะมีเรื่องทุกข์ในมากสินะ”  เสียงเรียบแต่เปี่ยมเมตตาจิตดังขึ้น  คุโรโกะสะดุ้งตกใจหันไปมองต้นเสียงพบบาทหลวงหนุ่มอายุระนามราวๆ 20 กว่าปีในชุดคลุมสีดำยืนออกมาจากห้องสารภาพบาป ดวงตาสีขี้เถ้ากับเส้นผมสีเดียวกันดูสุขุมเยือกเย็นพิศมองเด็กสาวสภาพมอมแมมไปทั่วทั้งร่าง แถมยัง..มีรอยเลือดกระเซ็นตามชุดนอนกระโปรงยาวพร้อยลูกไม้ชวนฉงน

“พ่อชื่อมายุสุมิ จิฮิโระ เป็นบาทหลวงประจำสถานที่แห่งนี้”  บาทหลวงหนุ่มแนะนำตัวเอง ก่อนเดินเข้ามาใกล้เด็กสาวแล้วนั่งลงข้างๆ “มีเรื่องอันใดไม่สบายใจ บอกพ่อได้นะ”

 

 

ฝ่ามือเรียวยาววางลงบนมือเล็กๆที่กุมกันแน่นจนสั่นระริกบนตัก คุโรโกะเม้มปากเป็นแนวเส้นด้วยความตึงเครียดกับสิ่งที่พบเจอและหวาดผวาเกินกว่าจะนึกถึง  อยากจะลืมเลือนแต่ก็ไม่อาจขจัดออกไปจากใจได้ยิ่งรู้แน่ชัดว่า ราชาปิศาจตนนั้นมีตัวตนอยู่จริงอย่างที่เธอเข้าใจแต่แรก..เธอยิ่งอับจนหนทางไร้ซึ่งแสงสว่าง ไม่รู้จะหันไปพึ่งใคร

 

 

ไม่มีใครจะยอมเชื่อเรื่องเหล่านี้..จะมีก็เพียงแค่สาวกของพระผู้เป็นเจ้า

 

 

 

“ข..เขา..เขาตามล่าหนู”  ในที่สุด..เด็กสาวที่เอาแต่เงียบงันยอมเปิดปากพูดทั้งเสียงสั่นพร่า ทุกคำที่เอ่ยเอื้อนบีบแน่นเป็นก้อนในลำคอจนเจ็บไปหมด น้ำตาร่วงหล่นกระทบฝ่ามือแกร่งของบาทหลวงหยดแล้วหยดเล่าเท่ากับความกลัวที่มีต่อสิ่งเลวร้ายที่ไม่อาจต่อกรได้

 

“ข..เขาไม่..ฮึก..ไม่ปล่อยหนู..หนูควรจะทำ..ย..ยังไงดี..”

“……”

 

บาทหลวงมายุสุมินิ่งเงียบหลังรับฟังสิ่งที่คุโรโกะบอกเล่า สรรพนามแทนตัวภัยคุกคามที่เธอไม่กล้าพอที่เอ่ยนามกับสถานะเหล่านั้นออกมา  กลัวจะถูกคนๆนี้หาว่าเป็นบ้า แม้ว่าสาวกของพระผู้เป็นเจ้าจะศรัทราเหล่าคำสอนของพระองค์ แต่เรื่องภูตผีปิศาจใช่ว่าจะเชื่อว่ามีอยู่จริงทุกคน

 

“ไม่มีอะไรต้องกังวลไป ตราบใดที่ลูกมีศรัทรา ก็ไม่มีอะไรทำร้ายลูกได้” มือแกร่งออกแรงบีบมือเล็กๆมากขึ้นแล้วปลอบโยนต่อ

“ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามกลไก..ยิ่งลูกฝืนเท่าไหร่ก็จะยิ่งทรมาน ยิ่งหนีเท่าไหร่ ‘เขา’ ก็พร้อมที่จะตามหาลูกทุกเมื่อ”

 

 

ดวงหน้าหวานขมวดคิ้วเล็กน้อยเอะใจในวาจาแปลกประหลาดเหล่านั้น เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นหันไปมองหน้าคมไร้อารมณ์ค่อนข้างจืดจางจนอาจไม่ทันสังเกตเช่นเดียวกับเธอ ดวงเนตรสีเทานิ่งเรียบไร้แววสดใสอย่างที่คนทั่วไปควรจะมี..ดูลึกลับซับซ้อนยิ่งมองยิ่งสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็น..เหมือนกับ…

 

 

..แววตาของปิศาจ..

 

 

คิดเช่นนั้นความระแวงสงสัยก่อกุมจิตใจ  จากที่เคยรู้สึกสงบวางใจเมื่อครู่ตอนนี้เริ่มกลับมาหวาดหวั่นอีกครั้ง เด็กสาวผมสีอ่อนหมายชักมือกลับ ทว่า!!บาทหลวงมายุสุมิกลับบีบแน่นจนยากสลัดหลุด

“เขาพร้อมที่ทนรอลูกเสมอ..ไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติหรืออีกหมื่นปีแสง ลูกหนีเขาไม่พ้นหรอก” นัยน์ตาสีเทาถูกกลืนกลายเป็นสีดำสนิททั้งลูกตา ปากหนาแสยะยิ้มกว้างวิปลาสแผดเสียงหัวเราะทุ้มคำรามดังกึกก้องจนข้าวของภายในโบสถ์สั่นไหว รูปสลักองค์พระเยซูแตกเป็นรอยร้าวยาวลงจากลำคอไปถึงปลายเท้าที่ถูกตรึงด้วยไม้กางเขน  แจกันดอกไม้ขนาบซ้ายขวาตรงลานทำพิธีล่วงหล่นตกมาแตกกระจายบนพื้น

 

 

“ปล่อยฉัน!!!!”

 

คุโรโกะออกแรงกระชากแขนดึงมือให้หลุดจากอีกฝ่าย แต่แรงบีบของบุรุษ..ไม่สิ..แรงบีบของสิ่งที่สิงสู่ในร่างบาทหลวงมากมายมหาศาลยิ่งกว่าคีบ บีบแน่นจนเจ็บร้าวไปถึงกระดูก ใบหน้าหวานล้อมเส้นผมสีฟ้ายาวยุ่งเหยเก่และที่ตกใจกว่าคือบาทหลวงมายุสุมิกระชากเธอเข้ามาใกล้จนใบหน้าห่างกันไม่กี่เซน ลมหายใจเย็นรดหน้าเข้าออกเป็นจังหวะชวนขนลุกชู่ไปทั่วหลังต้นคอ

 

 

 

“ต่อให้เธอดิ้นรนหนีผมเท่าไหร่ ผมก็ตามเธอไปเท็ตสึยะ”

 

 

เสียงนั่น..ไม่ใช่เสียงของมายุสุมิ เสียงทุ้มเปี่ยมอำนาจเย็นชากระซิบเอ่ยกับเธอผ่านปากของบุรุษในคราบบาทหลวง นัยน์ตาสีดำทั้งดวงค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นเนตรสีแดงทับทิบกับสีอำพันเหมือนงู เบิกโพล่ง ปากแสยะยิ้มฉีกกว้างไปถึงใบหูทำเอาดวงหน้าคมของหลวงพ่อมายุสุมิดูวิปริตสยดสยอง

 

 

“เธอคือผู้หญิงที่จะคลอดลูกให้ผม..อ้าขาให้ผมย่ำยีไปชั่วนิจนิรันดร์!!!”

 

 

“ออกไปจากชีวิตฉัน!!!อาคาชิ!!!!” คุโรโกะแผดเสียงลั่น มือบางคว้าหยิบเอาเชิงเทียนที่อยู่บนโต๊ะด้านหลังฟาดเข้ากลางศีรษะอีกฝ่าย  บาทหลวงมายุสุมิปล่อยมือเธอฉับพลันยกมือขึ้นมากุมหัวที่เลือดอาบทั่วใบหน้า เด็กสาวทิ้งเชิงเทียนลงกับพื้นแล้ววิ่งหนีออกไปจากโบสถ์

“เธอหนีราชาของพวกเราไม่พ้นหรอก คุโรโกะ เท็ตสึยะ!!!”  มายุสุมิที่คืนสติวิ่งมาตรงประตูโบสถ์ ตะโกนไล่ตามหลังเด็กสาวพร้อมคำรามเสียงหัวเราะบ้าคลั่ง

 

 

 

 

กา!!!!กา!!!!กา!!!!!กา!!!!กา!!!!กา!!!!!กา!!!!

 

 

อีกาบินเหนือน่านฟ้ายามรุ่งสางนับร้อยตัว คุโรโกะหน้าซีดเผือด ปากสั่นระริกจนได้ยินเสียงฟันขบกันก้องในหัว ดวงตาสีแดงของอีกาพุ่งตรงมาที่เธอและ..

 

 

 โพล่ะ!!!!

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

 

อีกาบินลงกระแทกพื้นตายต่อหน้าต่อตา..ตัวแล้วตัวเล่าในสภาพคอหักบ้าง ตาถลนบ้าง ไส้ทะลักบ้าง  คุโรโกะไม่อาจทนยืนมองสิ่งเหล่านี้ได้อีกต่อไป เธอหวีดร้องและวิ่งหนีไปร้องไห้ไปเหมือนคนบ้า ยกมือปิดหัวหลบอีกาที่บินโฉบไปมาร่วงตายเป็นระนาวตลอดเส้นทางที่เธอไป ไม่ว่าจะทางไหนๆก็ตาม

 

 

 

 

สถานที่ปลอดภัยที่สุดเวลานี้คือ..สถานบำบัดจิตเยาวชนหญิง..

 

คุโรโกะวิ่งกระหืดหอบมาจนถึงทางเข้าตึกสูง 4 ชั้นที่ใช้เป็นสถานบำบัดจิตที่เธอพักอาศัย มือเรียวผลักประตูรั้วเหล็กสีดำวิ่งเข้าไปตามทาง ในขณะเดียวกันเหล่าสาวๆเพื่อนร่วมกลุ่มเข้ารับการรักษานำทีมโดยอาโอมิเนะ ไดกิ เดินออกมาจากประตูทางเข้า พร้อมอาวุธในมือ ไม่ว่าจะไม้ม็อบ ไม้กวาง หรือแม้แต่พลั่วทำสวน

 

“ยังมีหน้ากลับมานี่อีกเหรอเท็ตสึ!!!”

“อาโอมิเนะคุง?”

 

คุโรโกะชะงักฝีเท้าทันทีเมื่อสิ้นเสียงคำรามกรรโชกจากปากสาวผิวสีทรงโต ดวงเนตรสีฟ้ากวาดมองไล่สบตาเพื่อนๆที่คอยดูแลเคียงข้างให้กำลังใจมาตลอดระยะเวลา 1 เดือนที่ผ่านมา บัดนี้สายตาของทุกคนจ้องมองเธอเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว

“ทำไม..ทุกคนถึง..”

“อย่าเข้ามานะยัยฆาตกร!!!”  อาโอมิเนะแผดเสียงแหลมชี้กรรไกรตัดหญ้าขู่ ขาเพรียวมีกล้ามมัดพองามกับรองเท้าบาส Nike ก้าวถอยหลังอย่างระแวดระวังเมื่อคุโรโกะทำท่าจะขยับตัวเข้ามาใกล้  พอเธอหันไปมองเพื่อนอีกสองคนที่สนิท..คางามิกับอิซึกิเองจ้องมองมาด้วยความลังเลหลบซ่อนอยู่หลังกลุ่ม สาวๆสองคนนั้นสะดุ้งเมื่อสบตาเธอแล้วก็รีบหลบหน้าไปทางอื่น

 

 

“เธอมันยัยแม่มดถูกผีสิง แถมยังเผาบ้านตัวเอง ฆ่าพ่อฆ่าแม่ฆ่าบาทหลวงจนตาย!!”

“ม..ไม่ใช่นะ..ฟังฉันก่อน..ไม่ใช่ฉัน”

“ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร!!!เธอมันตัวประหลาด..ที่แท้..ทำตัวจืดชืดอ่อนแอเพื่อหลอกให้พวกเราตายใจ แล้ววันหนึ่งก็จะเล่นงานพวกเราทุกคนเหมือนที่อิสึโมะสินะ!!!”

“ได้โปรด..ฮึก..ฟังฉัน”

“ดูนั่นสิ!!เสื้อมอมแมมเปื้อนเลือดนั่นมันอะไร!!ยัยนี่ต้องไปฆ่าคนมากินแน่ๆ!!!ยัยปิศาจ!!!”

“ม..ไม่..ไม่ใช่นะ..”

 

 

 

ความไว้วางใจถูกทำลายหายไปหมดสิ้น คุโรโกะพยายามจะอธิบายในสิ่งที่เธอไม่ได้เป็นคนกระทำ แต่ไม่ว่าจะพยายามแหกปากเถียงจนคอเป็นเอ็น กลุ่มเพื่อนๆตรงหน้าก็หาได้รับฟัง

 

 

“พอได้แล้ว!!!!” เสียงตวาดดังลั่นจากด้านหลัง ทุกคนชะงักนิ่งหยุดส่งเสียงโห่ไล่

 

“ค..คุณหมอ..ช่วยฉันด้วยค่ะ..ฉ..ฉันไม่ได้ทำร้ายพ่อแม่นะคะ..ม..ไม่ใช่ฉัน” คุโรโกะโผเข้าไปกอดร่างสูงสวมแสวตเตอร์ไหมพรมสีเขียวขี้กา ร้องไห้ฟูมฟายขอความเห็นใจ

“ไม่เป็นไร..คุโรโกะใจเย็นๆไว้นะ”  หมอมิโดริมะวางมือบนไหล่บอบบางสัมผัสได้ถึงร่างที่สั่นเท้าไปทั้งตัว

“ทุกอย่างจะดีขึ้น แค่เธอไปสถานีตำรวจกับฉันก็พอ”  สิ้นคำกล่าว คุโรโกะชะงักนิ่งค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆสบตาสีเขียวหลังแว่นทรงเหลี่ยมกรอบดำที่ยากแก่การอ่านเดาความคิด..แต่จากคำพูดเช่นนั้นหญิงสาวถึงกับหน้าซีดเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ เธอขยับตัวเดินถอยห่างจากหมอหนุ่มที่ไว้วางใจที่สุดเสมือนพ่อคนที่สองที่รักและเคารพ

 

 

คนดีอีกหนึ่งที่เธอเทิดทูน

 

 

 

“แม้แต่..คุณหมอเองก็..”

“ฟังนะคุโรโกะ..ฉันไม่ได้หมายความว่าเธอเป็นคนร้าย แค่ไปยืนยันความบริสุทธิ์ ให้การกับตำรวจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้น” มิโดริมะอธิบาย..ไม่สิ..พยายามหว่านล้อมมากกว่า

 

 

ไปให้ปากคำ..หรือบางทีอาจจะเป็นการหลอกจับเข้าคุกไปเลยก็ได้..

ถ้าเป็นแบบนั้นก็จะไม่ได้ออกมาโลกภายนอก..จะไม่ได้เจอกับ ‘คิเสะคุง’ อีก

 

 

 

“ไม่นะ..ไม่..ไม่!!!!!”  สาวจืดจางที่มักสงบนิ่งแผดเสียงแสบแก้วหู ยกมือจิกเส้นผมบิดไปมาจนเจ็บหนังหัวนั่นก็ไม่เท่าหัวใจที่ถูกทุบตีทางความคิดด้านลบของผู้คนรอบกายจนบอบช้ำ

“บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ฉัน!!ฉันไม่ได้เป็นคนทำ!!อาคาชิต่างหาก!!!!มันสิงร่างฉัน!!มันเป็นราชาปิศาจไม่เข้าใจรึไง!!!”

“ยัยนี่มันบ้าจริงๆด้วย!!!อาคาชิบ้าบออะไรไม่รู้!!!!” สาวผิวสีผมสีน้ำเงินสั้นสำทับชี้นิ้วไปยังร่างเล็กในชุดนอนกระโปรงมอมแมมสกปรก ริมฝีปากอิ่มขบแน่นหรี่ตามองขยะแขยง..ไม่คิดเลยว่ารูมเมทที่เธอคอยต้อนรับดูแลใกล้ชิดจะกลายเป็นตัวสติสตางค์ไม่เต็มเต็งหลงใหลในศาสตร์มนต์ดำน่าเกลียดน่ากลัวแบบนี้!!!

 

 

“หุบปากนะ!!!!”

“ฉันไม่หุบจะทำไม!!เท็ตสึ!!!”

“พอที!!พอได้แล้ว!!!”

“เธอนั่นแหละเลิกทำเป็นใสซื่อได้แล้วยัยปิศาจ!!!!”

 

 

 

“พอกันที!!!พวกแกทุกคนไปตายซะ!!!ไปตายกันให้หมดเลย!!!!”

 

สิ้นเสียงหวานตะโกนร้องดังลั่น สาปแช่งก่นด่าเหล่าผู้คนในสถานบำบัดจิตแห่งนี้   สตรีผิวสีแทนผมสั้นชะงักนิ่ง..จู่ๆก็ทรุดลงไปนอนกับพื้นสำรอกเลือดออกมา

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”

“อาโอมิเนะ!!!!!”  คางามิกับอิซึกิแทรกกลุ่มผู้หญิงที่เข้าแถวออตรงหน้าเข้ามาพยุงร่างสะโอดสะองในชุดเสื้อกล้ามสีดำรัดรูปกับกางเกงยีนส์ขาสั้น  คุโรโกะเบิกตาโพล่งตื่นตระหนกจ้องมองรูมเมทร่วมห้องกำลังสำลักไอออกมาเป็นเลือดไม่หยุดหย่อน

“ก..แก..นี่แก..ทำ..”  นัยน์ตาสีไพลินจ้องเขม็งเคียดแค้น พยายามชี้นิ้วตรงไปยังสาวร่างเล็กผมสีอ่อนยาวยุ่ง

“ม..ไม่ใช่นะ..”  ดวงหน้าจืดจางซีดเผือดส่ายหน้าช้าๆ  หันมองรอบกาย ดวงตาทุกคู่จ้องมองเธออย่างหวาดผวา แม้แต่คางามิกับรุ่นพี่สาวหมวยอิซึกิก็ด้วย

 

 

 

 

 

แซ่ก!!!แซ่ก!!!!แซ่ก!!!!

 

 

กา!!!!!!!!!!!!!!กา!!!!!!!!!!!!!!กา!!!!!!!!!!!!!!กา!!!!!!!!!!!!!!

 

อีกานับร้อยโผบินออกจากต้นไม้ในสวนสถานบำบัดจิตพุ่งเข้ามารุมตีร่างของสาวๆ ผู้ป่วยทางจิตไม่เว้นแม้แต่หมอมิโดริมะ  เจ้าของเรือนผมสีฟ้ายาวคลอสะโพกยกมือปิดปากแน่น  มองดูคนรู้จักกำลังถูกอีกาสีดำขลับฉีกเนื้อสดๆออกมาคาบกลืนเข้าจงอยปากดำเมี่ยมของมัน กลิ่นคาวคลุ้งเลือดลอยแตะจมูกโลหิตสีแดงฉานเจิ่งนองพื้นกระจายตัวเป็นวงกว้างท่ามกลางเสียงกรีดร้องเจ็บปวดแทบขาดใจของทุกคน

 

“มะ..ไม่..ไม่ใช่ฉัน..ไม่ใช่ฉัน..ไม่ใช่ฉัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”  เด็กสาววิ่งเตลิดหนีออกไป

 

“ไปให้พ้น!!อย่ามายุ่งกับฉัน!!!!”   อีกาอีกร้อยพันเกาะตามเสาไฟฟ้า ตึกอาคารขนาบถนนใหญ่ทั้งซ้ายขวาพากันกระพือปีกอ้าปากส่งเสียงร้องใส่เธอ แล้วบินชนกระจกร้านบ้าง..จนกระจกรถจนทำให้เสียหลักขับพุ่งชนกันเองเกิดอุบัติเหตุวุ่นวายในทุกๆที่ ไม่ว่าคุโรโกะจะหนีไปไหนก็ตาม

 

 

“นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!”

“อีกามาจากไหนกัน!!!!”

 

 

ชาวเมืองขวัญกระเจิงแตกตื่นกันหมด อีการ่วงหล่นมากระแทกพื้นตายตัวแล้วตัวเล่าไม่มีหยุดหย่อน  ทุกคนพากันวิ่งตื่นตระหนกชลมุนวุ่นวาย ชนกระแทกเข้าร่างของเด็กสาวจืดจางกระเด็นออกไปยังถนนใหญ่ หลังฟาดเข้ากับพื้นอย่างจังจนเจ็บร้าว เธอค่อยๆหยัดกายหมายลุกขึ้น

 

 

 

 

ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

 

“ระวัง!!!!!!!!!!!!” รถตู้วิ่งตรงมาด้วยความเร็วสูงสะท้อนในดวงเนตรสีฟ้าอ่อนกลมโต..หลบไม่ทันแล้ว!!!

 

 

 

 

โครม!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

 

 

รถตู้พุ่งเข้าชนหักหลบพุ่งเข้าชนกับเสาไฟอัดกระแทกยาวไปถึงร้านดอกไม้ริมถนน ก่อนจะเกิดระเบิดไฟลุกท่วม

“ทำใจดีๆไว้นะ คุโรโกะ เท็ตสึยะ”  ใครบางคนเข้ามาช่วยชีวิตเธอไว้ทัน..ดวงหน้าจืดจางละสายตาจากรถที่เกือบคร่าชีวิตตัวเองมายังบุคคลร่างสูงที่โอบอุ้มเธอในอ้อมแขน สวมเสื้อกันหนาวแขนยาวมีฮูทปิดใบหน้าสีดำสนิท

 

“คุณ..คือ..คนที่เห็นหน้ากระจกร้านวันนั้น..”

 

 

 

บุรุษปริศนาที่เข้ามาจ้องหน้าระยะประชิด ขณะกำลังเช็ดกระจกในร้านคัพเค้ก

 

 

 

“โทษทีที่วันนั้นทำให้เธอตกใจ ฉัน ฮิมุโระ ทัตสึยะ เป็นบาทหลวงจากวาติกัน”  มือแกร่งดึงฮูทออกเผยใบหน้าคมหล่อติดสวยกับไฝใต้ตาทรงเสน่ห์ ดวงเนตรสีดำเช่นเดียวกับเส้นผมปรกลงมาปิดดวงตาข้างซ้าย ปากหนาได้รูปส่งยิ้มละมุนพลางประคับประคองเธอให้ลุกขึ้นยืนจากพื้นถนน  มือแกร่งล้วงไปหยิบเอาบางสิ่งในกระเป๋าสะพายข้างออกมา เป็นผ้าคลุมสีขาวโปร่ง..เขาสะบัดคลี่ออกแล้ววางคลุมศีรษะเด็กสาวเรือนผมสีฟ้าเอาไว้

 

“นี่เป็นผ้าแพรศักดิ์สิทธิ์จะช่วยซ่อนเธอจากสายตา ราชาปิศาจอาคาชิ ได้ระยะหนึ่ง” ฮิมุโระอธิบาย

“เดี๋ยวนะคะ..คุณพูดว่า ราชาปิศาจ “ คุโรโกะทวนคำอีกฝ่ายด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง

“หลวงพ่อคิโยชิส่งจดหมายนกพิราบเล่าเรื่องราวของเธอมาให้ก่อนวันที่เขาจะตาย ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าปิศาจตนนี้เป็นระดับสูงมีพลังมากมายเกินกว่าหลวงพ่อธรรมดาเพียงคนเดียวจะรับมือไหว ขอโทษที่มาหาช้าทางเราต้องการตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธอใช่เด็กสาวคนนั้นที่หลวงพ่อคิโยชิบอกจริงไหม…แต่ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วฉันถูกส่งมาเพื่อพาเธอกลับไปยังวาติกัน เราจะจบเรื่องอาคาชิที่นั่น!!!”  มือแกร่งจับไหล่เด็กสาวบีบให้กำลังใจ   รถสีดำขับโดยบาทหลวงต่างชาติวิ่งฝ่าถนนที่กำลังสับสนวุ่นวายกับอีกานับร้อยที่บินออกอาละวาดก่อนจะจอดสนิทตรงหน้าคนทั้งสอง  ฮิมุโระเปิดประตูหลังแล้วจับจูงพาเด็กสาวขึ้นรถ

 

“เดี๋ยวคะ!!!”  ร่างบอบบางชะงักขืนตัวไม่ยอมไปกับอีกฝ่าย

“มีอะไรเหรอ?”  ฮิมุโระเลิกคิ้วสูงงุนงง

“ฮิมุโระคุงบอกว่า อาคาชิมองเห็นฉันตลอด ถ้าอย่างงั้นเขาก็ต้องเห็นทุกคนที่อยู่รอบตัวฉัน..” คุโรโกะกล่าวทั้งเสียงสั่นเครือ

 

 

 

ถ้าเป็นเช่นนั้น..แสดงว่า..คิเสะ เรียวตะ ก็…

 

 

 

“ฮิมุโระคุง ช่วยคิเสะคุงด้วย.. เขาเป็นคนสำคัญของฉัน..ป..เป็นคนรักของฉัน”  มือเล็กบางกำชายเสื้อกันหนาวของอีกฝ่ายแน่นจนยับยู่ วอนขอความช่วยเหลือให้บาทหลวงจากวาติกัน  ใบหน้าคมติดสวยเบิกตาโพล่งตกตะลึง เหงื่อกาฬไหลย้อยมุ่นคิ้วเครียดพยักหน้าเข้า

“เข้าใจล่ะ!!ถ้างั้นต้องรีบแล้ว!!!”  ฮิมุโระหันไปออกคำสั่งกับบาทหลวงคนขับเป็นภาษาอังกฤษ แล้วพาเด็กสาวผู้ถูกราชาแห่งนรกปรารถนาที่จะเอาตัวและดวงวิญญาณไปเป็นของตนเอง โดยไม่สนว่าจะทำให้โลกใบนี้พังพินาศแค่ไหนก็ตาม ขึ้นรถยนต์ขับหักเลี้ยวออกไปตามท้องถนนด้วยความเร็วสูงสุด พุ่งไปยังคอนโดมิเนี่ยมใจกลางกรุงโตเกียวที่อยู่อาศัยของนายแบบหนุ่ม

 

 

 

.

.

.

 

 

 

รถเบนซ์สปอร์ตสีขาวจอดลงสนิทหน้าคอนโดสูง 10 ชั้นใจ ชายหนุ่มผมดำตัวเล็กแต่ซ่อนร่างกายกำยำไว้ในเสื้อสูทสีดำเหลือบมองคนหนุ่มผมสีทองสว่างใส่เจลเสยเรียบข้างกายในชุดสูทสีดำลายทางสีเทาปลดกระดุมสองเม็ดเผยแผงอกแกร่ง

 

“ขอบคุณนะรุ่นพี่ที่มาส่ง” คิเสะ เรียวตะปลดสายเข็มขัดรถออกเปิดประตูก้าวลงจากรถ โบกมือล่ำลาขอบคุณผู้จัดการส่วนตัว“คิเสะ..แกคิดดีแล้วเหรอที่จะซื้อเจ้านี่..”  คาซามัตสึ ยูกิโอะ หลุบตาลงไปยังกระเป๋าพลาสติกล็อกแน่นหนาสีดำขยาดเล็กในมือนายแบบหนุ่มชื่อดัง ตาสีทองเรียวคมหลุบมองสิ่งนั้นแล้วยิ้มบางๆออกมา

“ผมคิดดีแล้วล่ะ..ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ผมเอาไว้แค่ป้องกันตัวเฉยๆไม่เอาไปกรอกปากตัวเองหรอก” คำตอบกลับกลั้วเสียงหัวเราะไม่ได้ทำให้คาซามัตสึใจชื้นขึ้นเลย คนหนุ่มขมวดคิ้วสีเข้มหนาเป็นปมแต่เมื่อเห็นสายตาจริงจังบนดวงหน้าหล่อเหลาสาวกรี๊ดแตกจนน่าประเคนถีบใส่แบบนั้น..เขาเลยได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

“ตามใจแกก็แล้วกัน วันนี้ก็นอนพักผ่อนซะพรุ่งนี้มีคิวถ่ายแบบที่โอกินาว่าอีก”

“ครับบบบ รุ่นพี่”

 

หลังจากที่ออกเดินทางไปร่วมงานเดินแบบเปิดตัวห้างสรรพสินค้า C ชื่อดังแห่งโตเกียวเมื่อวาน กว่าจะกลับมาถึงคอนโดก็ปาไป 8 โมงเช้าแล้ว ไหนจะรถติดขนัดเนื่องจากผู้คนแห่มาเที่ยวห้างใหม่นี่อีก  คิเสะไขกุญแจก้าวเข้ามาในห้องคอนโดของตนเองไม่เปิดไฟใดๆทั้งนั้นแล้วเดินปรี่ตรงไปยังเตียงคู่ใหญ่ไซส์คิงทิ้งตัวลงนอนแพ่หราทันที

“คิดถึงเตียงจัง” เสียงทุ้มสดใสกล่าวอู้อี้กับหมอนใบหนานุ่ม ก่อนจะพลิกกายลงมานอนหงายยกมือก่ายหน้าผากเหม่อมองเพดานห้องคุ้นตา  พลังกายเริ่มค่อยๆฟื้นตัวมาทีละนิดร่างโปร่งยันกายขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนเตียงหยิบเอากระเป๋ากล่องพลาสติกมาวางไว้ตรงหน้า ปลายนิ้วแกะปลดล็อกทั้งสองออกแล้วเปิดฝาขึ้นมาหยิบเอาสิ่งที่วางอยู่ในนั้นขึ้นมาสำรวจมอง

 

 

ปืนสั้นจุด 33ม. ขนาดกำลังพอดีมือ

 

 

“คุโรโกจจิ”  ชายหนุ่มนึกถึงเด็กสาวตัวเล็กๆบอบบาง เส้นผมสีฟ้าอ่อนยาวแข็งกระด้างยามสัมผัสแต่ช่างน่าถวิลหา ใบหน้าอ่อนเยาว์จืดจางหาได้น่าสนใจหากมองผ่านๆเพียงคราแรก ทว่า..ยามที่เธอแย้มยิ้มน้อยๆ ช่างสดใสและแสนบริสุทธิ์นัก

 

 

วงการบันเทิงมีเพียงภาพมายาล้อมรอบกาย รอยยิ้มเหล่านั้นล้วนเสแสร้งขึ้นมาเพื่อผลประโยชน์

กระทั่ง..เธอคนนี้ได้ปรากฏตัว…ความซื่อตรงนั่นทำให้หัวใจในซ้ายที่ไม่เคยหวั่นไหวกลับเต้นแรงทุกครั้ง

 

 

“ฉันอยากจะปกป้องเธอ”  คิเสะ เรียวตะกำด้ามจับปืนแน่น..นึกถึงดวงเนตรกลมโตสีฟ้าหม่นหมอง ในแววตานั้นเก็บซ่อนความโศกเศร้า ความเสียใจบางอย่างที่เจ้าตัวยังไม่ยอมบอกให้เขารู้ ยิ่งรู้จักกันไปนานวันเขายิ่งรู้ว่าเธอคนนั้นกำลังหวาดกลัวบางสิ่ง

 

 

บางสิ่งที่คุกคามคุโรโกะ เท็ตสึยะ

และไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม..มันบังอาจทำร้ายผู้หญิงที่เรารัก!!!

 

 

“ฉันไม่ปล่อยไว้แน่” ปืนพกเล่มนี้มีเพื่อสิ่งนั้น เขาอ้างกับผู้จัดการว่าป้องกันตัวเองที่อาจถูกลอบทำร้ายด้วยชื่อเสียงในวงการที่นานวันจะโด่งดังขึ้น แท้จริงแล้ว..คิเสะ เรียวตะ หมายมั่นจะปกป้องสาวนอกวงการผู้เป็นที่รักต่างหาก

 

 

ซ่า…ซ่า….

 

เสียงคลื่นสัญญาณดังขึ้นจากมุมหนึ่งในโซนห้องนอนของคอนโด  ชายหนุ่มรูปงามเลิกคิ้วสูงด้วยความฉงนละสายตาจากปืนมายังโทรทัศน์จอกว้าง LCD ปลายเตียงตั้งบนตู้ไม้เตี้ยๆ จากที่หน้าจอมืดสนิทกลับกลายเป็นเส้นสีเทาดำขาวภาพไม่ชัดเจน

“เห? เราไม่ได้เปิดทีวีนี่?”  คิเสะงุนงง..หรือว่าตัวเองจะเผอเรอลืมปิดทีวีเอาไว้ก่อนออกจากห้อง เขาเอื้อมมือไปหยิบรีโมทที่หัวเตียงมากดปุ่มสีแดง

 

ปิ๊บ!!!

 

จอทีวีดับลงความเงียบมาเยือนอีกครั้ง แม้แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเล็ดรอดผ่านม่านสีขาวตรงหัวเตียง ก็ไม่อาจเหนี่ยวรั้งคนที่เหนื่อยจนสายตัวแทบขาดให้ตื่นจากอาการง่วงนอนได้  มือแกร่งยกมาป้องปากหาวหวอดจัดหมอนให้เรียบร้อยเตรียมล้มลงนอนทั้งชุดสูทที่ออกไปเดินแฟชั่นตั้งแต่คืนวาน

 

 

 

ซ่า…ซ่า….ซ่า…ซ่า….

 

 

ทีวีติดขึ้นมาอีกครั้ง เปลือกตาที่หนักอึ้งต้องฝืนลืมตาขึ้น เด้งตัวมานั่งมองโทรทัศน์หยิบเอารีโมทกดปุ่มปิดรัวๆ ทว่า..กลับไร้ผล

“อะไรกัน!!ถ่านหมดรึไงนะ!!?”  เสียงทุ้มสบถเจือหงุดหงิด ตัดสินใจโยนรีโมตทิ้งลงจากเตียงหมายเดินตรงไปถอดปลั๊กออก

 

พลัน!!!จอทีวีกลับติดขึ้นเป็นภาพชัดเจน..ขายาวชะงักหยุดกับที่หันไปมองจอสี่เหลี่ยมด้วยความฉงนสนเท่ห์   คิเสะถอยหลังกลับไปนั่งปลายเตียงมองดูภาพฉายในทีวีเริ่มต้นที่บ้านไม้สองชั้นล้อมรอบด้วยป่าหนาทึบ..สถานที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ในตัวเมืองแน่นอน  มุมมองถ่ายเสมือนเป็นการอัดคลิปวิดิโออยู่..ท้องฟ้าในนั้นเป็นสีดำยามรัตติกาล ลมพักเข้าออกแรงจนใบไม้เสียดสี

 

และ…

 

 

กา!!!กา!!!!

 

อีกาเกาะรายล้อมบ้านหลังนั้นมากกว่าร้อยตัว..เหมือนที่เห็นในสวนสาธารณะวันนั้นไม่มีผิด!!! ภาพในโทรทัศน์ออกทีวีฉายไปเรื่อยๆ  นัยน์ตาสีทองคู่คมเบิกกว้างตะลึงในสิ่งที่เห็น เขายกมือขึ้นมาปิดปากพยายามฝืนตัวเองไม่ให้สำรอกของอาเจียนออกมา

 

“น…นี่มัน..อะไร..กัน”

 

 

ภาพของคุโรโกะที่กำลังถูกจับนอนขึงพรืดบนเตียงกำลังทำแท้งโดยบาทหลวงคนหนึ่ง นอกจากนี้..เด็กทารกนั้นยังถูกปลิดชีวิตทันทีหลังตัดสายสะดือออก แสงไฟสลัวจุดดวงส่องสว่างบนเทียนไขมากกว่า 10 ตั้งรอบเตียงเป็นวงกลม เหมือนกับนี่เป็นพิธีกรรมทางศาสนาอะไรบางอย่าง

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”

 

ดวงหน้าเรียบไร้อารมณ์นั่นบิดเบี้ยวหวีดร้องเป็นบ้า หน้าแดงก่ำโทรมเหงื่อเส้นผมสีฟ้ายุ่งเหยิงกระจายบนฟูกเตียง…สิ่งที่เห็นจากหน้าจอทีวีเป็นใบหน้าของคุโรโกะ เท็ตสึยะที่คิเสะไม่เคยพบเห็นมาก่อน   มือแกร่งบีบแขนตัวเองแน่น ข่มร่างกายสั่นเท้าพยายามฝืนใจดูให้จบ หูอื้ออึงเสียงกรีดร้องที่ดังออกมาจากทีวี ช่างน่าสะพรึงจนขาสั่น นั่งตัวแข็งทื่อ

 

กึก!!!!

 

จู่ๆ ภาพคลิปวิดีโอนั่นหยุดชะงักค้างไว้ คิ้วเรียวเลิกสูงประหลาดใจ ดวงเนตรสีอำพันสะท้อนจอทีวี..ก่อนจะหรี่มองลงเมื่อจับสังเกตเห็นบางสิ่งผิดปกติในนั้น..เลยจากเตียงที่กำลังประกอบพิธีกรรมประหลาดประตูห้องนอนของคุโรโกะได้เปิดอ้าออก คิเสะกลืนน้ำใจทำใจกล้าลุกขึ้นจากเตียงก้าวเดินเข้าไปใกล้จอทีวี โน้มตัวลงยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพ่งมองสิ่งที่ซ่อนอยู่ในประตู

 

 

เงาดำมัวๆเป็นเค้าร่างคนมีเขา ?

 

 

 

เงาดำนั่น…เหมือนขยับเลื่อนเข้ามา..เข้ามาเรื่อยๆราวกับว่ากำลังลอยตัวเข้ามาหาจอ

 

 

 

“อย่า-มา-ยุ่ง-กับ-เท็ต-สึ-ยะ”

 

 

“!!!!!!!!!!”

 

 

 

.

.

.

 

 

 

 

ทันทีที่รถลีมูซีนสีดำจอดสนิทหน้าคอนโด ประตูหลังเปิดออกโดยพลันจากเด็กสาวร่างเล็กบอบบางเรือนผมสีฟ้ายาวยุ่งกระเซิง ตามด้วยบาทหลวงปราบปิศาจฮิมุโระ ทั้งสองวิ่งตรงเข้ามาในคอนโดไม่สนใจว่ายามเฝ้าหน้าประตูจะตะโกนร้องห้ามปรามขอตรวจบัตร  พวกเขาตรงไปยังลิฟท์ตัวที่เปิดรออยู่ชั้น 1 แทรกคิวสองแม่ลูกที่ยืนรออยู่เข้าไปแล้วกดปุ่มปิดทันที

 

 

ตัวเลขขึ้นเรียงชั้นสูงไปเรื่อยๆ หากแต่ใจที่ร้อนรนของคุโรโกะทำให้ทุกอย่างดูเชื่องช้าไปหมด เด็กสาวเครียดจัดจนเผลอกัดเล็บดังกึกๆๆๆๆ ก้องชัดในตัวลิฟท์

 

 

กิ๊ง!!!!!

 

 

ในที่สุดก็ถึงชั้นที่ 10 ชั้นที่อยู่ของคิเสะ ประตูลิฟท์ไม่ทันเปิดดี สองหนุ่มสาววิ่งพรวดออกไปตรงไปยังห้องหมายเลข  112

“คิเสะคุง!!ฉันคุโรโกะค่ะ เปิดประตูที!!!”  มือเรียวเคาะประตูแรง ทว่า..กลับไร้เสียงตอบกลับ..สาวจืดจางลองออกแรงเคาะอีกรอบตะโกนเรียกอีกฝ่ายก็ยังไม่มีคนมาเปิด

“หรือว่า..คิเสะคุงยังไม่กลับมา..”

“ไม่หรอก..” ฮิมุโระกล่าวทั้งเสียงเย็น มือแกร่งเอื้อมไปจับลูกบิดและ..ออกแรงหมุนเพียงเล็กน้อย

 

 

 

กริ๊ก!!!

 

“ประตูไม่ได้ล็อก”    ดวงเนตรสีดำนิลเผยเพียงข้างเดียวกับไฝใต้ตาเลื่อนไปสบตาสีฟ้าอ่อนกลมโตของหญิงสาว วงแขนแกร่งผลักดันร่างบอบบางให้ไปยืนอยู่ด้านหลัง เขาล้วงหยิบเอา..สร้อยไม้กางเขนโลหะสลักเป็นจี้ลวดลายสวยงามไม่เหมือนไม้กางเขนเรียบๆอย่างที่บาทหลวงทั่วไปใช้กันออกมากำแน่นแล้วค่อยๆเปิดประตูเดินเข้าไปช้าๆ

 

 

ติ๋ง…..ติ๋ง….

 

ในห้องคอนโดเงียบสงัดจนได้ยินเสียงหยดน้ำร่วงหล่นจากก๊อกห้องครัวกระทบอ่างล้างจานชัดเจน กระเป๋าสัมภาระบรรจุเสื้อผ้าวางทิ้งไว้หน้าทางเข้าเล็กๆกับรองเท้าหนังหัวแหลมสีน้ำตาลผูกเชือกวางทิ้งระเกะระกะ แสดงให้เห็นชัดเจนว่าเจ้าของห้องกลับเข้ามาแล้ว

 

คุโรโกะเดินตามหลังฮิมุโระช้าๆ ทีละก้าวสองก้าว หันไปมองซ้ายทีขวาทีอย่างระแวดระวังไม่ต่างจากบาทหลวงหนุ่มเบื้องหน้า จนในที่สุด..บุรุษผมดำชะงักฝีเท้าลง ดวงเนตรสีนิลสวยเหลือบไปยังประตูส่วนห้องนอนที่แง้มเปิดไว้..เขากลั้นหายใจหรี่ตาระแวงและค่อยๆเดินตรงไปยังส่วนห้องนอนของอีกฝ่าย วางมือลงบนบานประตูออกแรงผลักช้าๆ

 

แอ๊ดดดดดด

 

 

“คิเสะคุง!!”  คุโรโกะคลี่ยิ้มโล่งอกทั้งน้ำตาวิ่งตัดหน้าผ่านบาทหลวงฮิมุโระตรงเข้าไปโผเข้ากอดหนุ่มเรือนผมสีทองที่นั่งก้มหน้านิ่ง ซุกหน้าลงกับบ่ากว้างแกร่งอยู่ในอ้อมแขนที่เธอถวิลหา

 

 

ดวงตะวันเพียงหนึ่งในชีวิต ที่เข้ามาทลายฝันร้ายให้มลายหายไปสิ้น

 

 

 

“คุโร..โกจจิ?”  เสียงทุ้มกระซิบเอ่ยนามแฟนสาวทั้งเสียงแผ่วเบา คุโรโกะถอนอ้อมแขนที่โอบกอดรอบคออีกฝ่าย เธอพยักหน้าตอบรับแล้วจับไหล่คนหนุ่มบีบแน่นอธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ณ ตอนนี้อย่างรวดเร็ว

“คิเสะคุงตอนนี้ไม่มีเวลามากแล้ว  รีบไปจากที่นี้กับฉันค่ะ!!คิเสะคุงอาจจะสับสนแต่ฉันกับฮิมุโระซังจะเล่าทุกอย่างให้ฟังในรถเอง”  มือบางจับมือแกร่งแสนอบอุ่นออกแรงดึงให้ลุกขึ้นจากเตียง..ทว่า..ชายหนุ่มผมทองกลับเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมขยับกายไปไหน

 

“ฉันรู้หมดแล้วคุโรโกจจิ..ฉันเห็นมาหมดแล้ว”  คิเสะพึมพำทั้งเสียงเย็นนิ่งผิดวิสัย

“ฉ..ฉันขอโทษค่ะที่ฉันไม่ได้เล่าให้คิเสะคุงฟัง..ฉันกลัวว่าคิเสะคุงจะหาว่าฉันบ้า” คุโรโกะกล่าวขอโทษอย่างสำนึกผิด

“ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ..คุโรโกจจิ..ฉันผิดเอง ฉันไม่มีค่าพอสำหรับคุโรโกจจิ ความรักของฉันมันไม่อาจเทียบเท่าของ ‘เขา’ ได้เลยแม้แต่นิดเดียว”

“คิเสะคุงพูดอะไรออกมา..”  ใบหน้าจืดจางชักสีหน้างุนงงสับสน ฮิมุโระเห็นท่าไม่ดีรีบสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้รั้งแขนอรชรอีกฝ่ายให้ถอยห่างจากนายแบบรูปงาม   เจ้าของเรือนผมสีทองเงยหน้าขึ้นช้าๆเผยให้เห็นใบหน้าอิดโรยซีดขาว  ตาสีอำพันเคยสดใสเจิ่งนองน้ำตาเหม่อลอยราวกับว่ากำลังเพ้อฝันถึงบางสิ่งบางอย่าง ปากหนาได้รูปแย้มยิ้มกว้างอย่างอ่อนโยนอย่างที่เคยมีมา

 

 

น่าแปลกที่รอยยิ้มของเขากลับทำให้หัวใจของคุโรโกะไหววูบแปลกๆ

 

 

“ลาก่อนคุโรโกจจิ..ฉันรักคุโรโกจจินะ”  สิ้นคำพูด มือแกร่งหยิบเอาปืนขึ้นมากรอกปากและเหยี่ยวไก!!

 

 

 

ปัง!!!!!!!

 

 

 

“คิเสะคุง!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

คุโรโกะหวีดร้องเสียงดังลั่น สะบัดแขนหลุดจากมือชายผมดำปัดเป๋ลงมาปรกตาซ้าย ขาเพรียววิ่งเข้าไปรับร่างสูงโปร่งนายแบบผู้เป็นที่รักมาโอบกอดไว้ โลหิตสีแดงไหลทะลักออกจากปากและหลังหัวโชกชุ่มย้อมเส้นผมสีสว่างให้แดงฉานไปหมด

“ไม่ๆๆๆๆๆไม่สิ!!ต้องไม่เป็นแบบนี้!!คิเสะคุง!!อย่าจากฉันไป!!!”  มือบางจับมืออีกฝ่ายขึ้นมาพยายามเกี่ยวก้อยกับร่างไร้วิญญาณในอ้อมแขน

 

 

“ฉันสัญญาว่าเราจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่จนเฒ่า ฉันจะไม่มีวันทำให้คุโรโกจจิเสียใจ”

“ให้ฉันได้ดูแลปกป้องคุโรโกจจิจากนี้และตลอดไปนะ”

 

 

“นี่ไง..ฮึก!!เกี่ยวก้อยสัญญากันไว้แล้วไม่ใช่เหรอคะ..ฮ..ฮึก..คิเสะคุง..”  ใบหน้าหวานซบลงกับหน้าปากของอีกฝ่าย มือประคับประคองใบหน้าหล่อเหลาเอาไว้ให้หันมาสบตาเธอ..ดวงเนตรสีอำพันนิ่งสนิทไร้แววดั่งตุ๊กตาไร้ชีวิต เลือดไหลโกรกออกทางปากหยดเปื้อนเสื้อผ้าสกปรกของเธอจนเปียกชุ่ม

 

 

อย่าทิ้งกันไปแบบนี้..ได้โปรด..

 

 

“คุโรโกะ..เราต้องรีบไปแล้ว..” ฮิมุโระเดินเข้ามาจับไหล่บอบบางของเด็กสาว เขามองสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็รู้สึกสงสารชะตากรรมของเด็กสาวจับใจนัก

“ม..ไม่..ไม่ค่ะ!!ถ้าไม่มีคิเสะคุงฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น!!”

“คิเสะ เรียวตะตายแล้ว!!!เขาโดนปิศาจสะกดจิตให้ทำแบบนี้..เราช่วยเขาไม่ได้แล้ว”  เขาตะคอกเตือนสติอีกฝ่าย กระชากดึงร่างบอบบางออกมาประจันหน้ากันและกัน  “ถ้าเธอไม่ไป..อาคาชิจะชนะ!!ราชาปิศาจจะเอาตัวเธอไปเป็นราชินีของพวกมัน  ถึงตอนนั้นโลกของเราคงได้จบสิ้นแน่!!!และเธอก็จะไม่มีวันหนีไปจากมันได้ตลอดชีวิต!!!”

 

 

คุโรโกะหยุดเสียงสะอื้น  เริ่มสงบสติอารมณ์ลง แม้ว่าน้ำตายังไหลรินไม่ขาดสาย ใบหน้าอ่อนเยาว์ล้อมเส้นผมสีฟ้าสบตาสีนิลเข้มดุดันเคร่งเครียดก่อนจะผินไปมองร่างไร้วิญญาณของคนรักยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้

 

“คิเสะคุง..ฉันขอโทษ..”

 

 

ถ้าเราไม่มาพบเจอกัน..คิเสะ เรียวตะ คงจะมีชีวิตอยู่ เจิดจ้าเหมือนฝันดีท่ามกลางทุ่งตะวันสีทองอร่ามสดใส

สุดท้ายแล้ว..ความฝันก็เป็นได้เพียงแค่ฝัน..ไม่มีวันเป็นจริง

 

 

 

“คุโรโกะเราต้องไปกันแล้ว”

 

เด็กสาวพยักหน้าตอบรับคำย้ำของอีกฝ่ายปล่อยให้ฮิมุโระจูงมือพาเดินออกไป  เธอเหลียวหลังไปมอง คิเสะ เรียวตะ..บุรุษผู้ทำให้ชีวิตอันมืดหม่นดูสว่างสดใส มอบความหวังและความฝันที่จะก้าวเดินต่อไปข้างหน้า

 

 

มือที่กอบกุม…ว่าอบอุ่นเพียงใด

อ้อมกอด..ที่ทำให้รู้ว่าไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวในโลกใบนี้

รอยยิ้ม..มอบทั้งเสียงหัวเราะและความสุขสันต์ให้แก่กัน

และ…ทำให้รู้ว่า ‘ความรัก’  เป็นเช่นไร

 

 

“ฉันจะไม่มีวันลืมคุณเป็นอันขาดค่ะ คิเสะคุง”  เสียงหวานเอ่ยเอื้อนทั้งครวญสะอื้น คำบอกลาที่เจ้าตัวไม่มีวันตื่นขึ้นมารับฟัง มองร่างสูงผมสีทองสว่างสดใสเป็นครั้งสุดท้าย ในทุกย่างก้าวที่เดินห่างจากอีกฝ่ายไปทีละนิดทีละนิดจนลับสายตา

 

 

เด็กสาวผู้มีดวงวิญญาณบริสุทธิ์..ดาบสองคมที่เกิดมาบนโลกมนุษย์

นี่คงเป็นการทดสอบชะตากรรมแห่งฟ้าลิขิตที่จะกำหนดความเป็นไปของโลกใบนี้

บทสรุปสุดท้ายใกล้มาถึงแล้ว

 

 

 

TBC

 

 

+++++++++++++++++++

 

ตอนนี้ควรมีชื่อว่า พระเอกอาละวาด ฮาาาาาาาาาาาาาาา

ค่าตัวแพงเหมือนเคย และอย่างที่บอกค่ะ..บทสรุปใกล้มาถึงแล้ว

และก็..ตอนหน้า..เป็นตอนจบแล้วค่ะ เย้!!!!

 

อาคาชิตอนหน้าโผล่มาแบบเต็มสตรีม เอาให้หายคิดถึงไปเลย //แน่ใจนะว่าพระเอกของเรื่อง?

 

ไปก่อนนะคะ บายจ้า

Advertisements